Five messengers ( Suffering in the Hell 2 )
English translation by Bhikkhu Sujato
So I have heard. At one time the Buddha was staying near Sāvatthī in Jeta’s Grove, Anāthapiṇḍika’s monastery. There the Buddha addressed the mendicants, “Mendicants!”
“Venerable sir,” they replied. The Buddha said this:
“Mendicants, suppose there were two houses with doors. A person with good eyesight standing in between them would see people entering and leaving a house and wandering to and fro.
In the same way, with clairvoyance that is purified and superhuman, I see sentient beings passing away and being reborn—inferior and superior, beautiful and ugly, in a good place or a bad place. I understand how sentient beings are reborn according to their deeds: ‘These dear beings did good things by way of body, speech, and mind. They never spoke ill of the noble ones; they had right view; and they chose to act out of that right view. When their body breaks up, after death, they’re reborn in a good place, a heavenly realm, or among humans. These dear beings did bad things by way of body, speech, and mind. They spoke ill of the noble ones; they had wrong view; and they chose to act out of that wrong view. When their body breaks up, after death, they’re reborn in the ghost realm, the animal realm, or in a lower realm, a bad destination, a world of misery, hell.’
Then the wardens of hell take them by the arms and present them to King Yama, saying, ‘Your Majesty, this person did not pay due respect to their mother and father, ascetics and brahmins, or honor the elders in the family. May Your Majesty punish them!’
Then King Yama pursues, presses, and grills them about the first messenger of the gods. ‘Mister, did you not see the first messenger of the gods that appeared among human beings?’
He says, ‘I saw nothing, sir.’
Then King Yama says, ‘Mister, did you not see among human beings a little baby collapsed in their own urine and feces?’
He says, ‘I saw that, sir.’
Then King Yama says, ‘Mister, did it not occur to you—being sensible and mature—“I, too, am liable to be born. I’m not exempt from rebirth. I’d better do good by way of body, speech, and mind”?’
He says, ‘I couldn’t, sir. I was negligent.’
Then King Yama says, ‘Mister, because you were negligent, you didn’t do good by way of body, speech, and mind. Well, they’ll definitely punish you to fit your negligence. That bad deed wasn’t done by your mother, father, brother, or sister. It wasn’t done by friends and colleagues, by relatives and kin, by ascetics and brahmins, or by the deities. That bad deed was done by you alone, and you alone will experience the result.’
Then King Yama grills them about the second messenger of the gods. ‘Mister, did you not see the second messenger of the gods that appeared among human beings?’
He says, ‘I saw nothing, sir.’
Then King Yama says, ‘Mister, did you not see among human beings an elderly woman or a man—eighty, ninety, or a hundred years old—bent double, crooked, leaning on a staff, trembling as they walk, ailing, past their prime, with teeth broken, hair grey and scanty or bald, skin wrinkled, and limbs blotchy?’
He says, ‘I saw that, sir.’
Then King Yama says, ‘Mister, did it not occur to you—being sensible and mature—“I, too, am liable to grow old. I’m not exempt from old age. I’d better do good by way of body, speech, and mind”?’
He says, ‘I couldn’t, sir. I was negligent.’
Then King Yama says, ‘Mister, because you were negligent, you didn’t do good by way of body, speech, and mind. Well, they’ll definitely punish you to fit your negligence. That bad deed wasn’t done by your mother, father, brother, or sister. It wasn’t done by friends and colleagues, by relatives and kin, by ascetics and brahmins, or by the deities. That bad deed was done by you alone, and you alone will experience the result.’
Then King Yama grills them about the third messenger of the gods. ‘Mister, did you not see the third messenger of the gods that appeared among human beings?’
He says, ‘I saw nothing, sir.’
Then King Yama says, ‘Mister, did you not see among human beings a woman or a man, sick, suffering, gravely ill, collapsed in their own urine and feces, being picked up by some and put down by others?’
He says, ‘I saw that, sir.’
Then King Yama says, ‘Mister, did it not occur to you—being sensible and mature—“I, too, am liable to become sick. I’m not exempt from sickness. I’d better do good by way of body, speech, and mind”?’ He says, ‘I couldn’t, sir. I was negligent.’
Then King Yama says, ‘Mister, because you were negligent, you didn’t do good by way of body, speech, and mind. Well, they’ll definitely punish you to fit your negligence. That bad deed wasn’t done by your mother, father, brother, or sister. It wasn’t done by friends and colleagues, by relatives and kin, by ascetics and brahmins, or by the deities. That bad deed was done by you alone, and you alone will experience the result.’
Then King Yama grills them about the fourth messenger of the gods. ‘Mister, did you not see the fourth messenger of the gods that appeared among human beings?’
He says, ‘I saw nothing, sir.’
Then King Yama says, ‘Mister, did you not see among human beings when the rulers arrested a bandit, a criminal, and subjected them to various punishments—whipping, caning, and clubbing; cutting off hands or feet, or both; cutting off ears or nose, or both; the ‘porridge pot’, the ‘shell-shave’, the ‘demon’s mouth’, the ‘garland of fire’, the ‘burning hand’, the ‘grass blades’, the ‘bark dress’, the ‘antelope’, the ‘meat hook’, the ‘coins’, the ‘caustic pickle’, the ‘twisting bar’, the ‘straw mat’; being splashed with hot oil, being fed to the dogs, being impaled alive, and being beheaded?’
He says, ‘I saw that, sir.’
Then King Yama says, ‘Mister, did it not occur to you—being sensible and mature—that if someone who does bad deeds receives such punishment in the present life, what must happen to them in the next; I’d better do good by way of body, speech, and mind”?’
He says, ‘I couldn’t, sir. I was negligent.’
Then King Yama says, ‘Mister, because you were negligent, you didn’t do good by way of body, speech, and mind. Well, they’ll definitely punish you to fit your negligence. That bad deed wasn’t done by your mother, father, brother, or sister. It wasn’t done by friends and colleagues, by relatives and kin, by ascetics and brahmins, or by the deities. That bad deed was done by you alone, and you alone will experience the result.’
Then King Yama grills them about the fifth messenger of the gods. ‘Mister, did you not see the fifth messenger of the gods that appeared among human beings?’
He says, ‘I saw nothing, sir.’
Then King Yama says, ‘Mister, did you not see among human beings a woman or a man, dead for one, two, or three days, bloated, livid, and festering?’
He says, ‘I saw that, sir.’
Then King Yama says, ‘Mister, did it not occur to you—being sensible and mature—“I, too, am liable to die. I’m not exempt from death. I’d better do good by way of body, speech, and mind”?’
He says, ‘I couldn’t, sir. I was negligent.’
Then King Yama says, ‘Mister, because you were negligent, you didn’t do good by way of body, speech, and mind. Well, they’ll definitely punish you to fit your negligence. That bad deed wasn’t done by your mother, father, brother, or sister. It wasn’t done by friends and colleagues, by relatives and kin, by ascetics and brahmins, or by the deities. That bad deed was done by you alone, and you alone will experience the result.’
Then, after grilling them about the fifth messenger of the gods, King Yama falls silent.
Then the wardens of hell punish them with the five-fold crucifixion. They drive red-hot stakes through the hands and feet, and another in the middle of the chest. And there they suffer painful, sharp, severe, acute feelings—but they don’t die until that bad deed is eliminated.
Then the wardens of hell throw them down and hack them with axes. …
They hang them upside-down and hack them with hatchets. …
They harness them to a chariot, and drive them back and forth across burning ground, blazing and glowing. …
They make them climb up and down a huge mountain of burning coals, blazing and glowing. …
Then the wardens of hell turn them upside down and throw them in a red-hot copper pot, burning, blazing, and glowing. There they’re seared in boiling scum, and they’re swept up and down and round and round. And there they suffer painful, sharp, severe, acute feelings—but they don’t die until that bad deed is eliminated.
Then the wardens of hell toss them into the Great Hell. Now, about that Great Hell:
‘Four are its corners, four its doors,
neatly divided in equal parts.
Surrounded by an iron wall,
of iron is its roof.
The ground is even made of iron,
it burns with fierce fire.
The heat forever radiates
a hundred leagues around.’
Now in the Great Hell, flames surge out of the walls and crash into the opposite wall: from east to west, from west to east, from north to south, from south to north, from bottom to top, from top to bottom. And there they suffer painful, sharp, severe, acute feelings—but they don’t die until that bad deed is eliminated.
There comes a time when, after a very long period has passed, the eastern gate of the Great Hell is opened. So they run there as fast as they can. And as they run, their outer skin, inner skin, flesh, and sinews burn and even their bones smoke. Such is their escape; but when they’ve managed to make it most of the way, the gate is slammed shut. And there they suffer painful, sharp, severe, acute feelings—but they don’t die until that bad deed is eliminated.
There comes a time when, after a very long period has passed, the western gate … northern gate … southern gate of the Great hell is opened. So they run there as fast as they can. And as they run, their outer skin, inner skin, flesh, and sinews burn and even their bones smoke. Such is their escape; but when they’ve managed to make it most of the way, the gate is slammed shut. And there they suffer painful, sharp, severe, acute feelings—but they don’t die until that bad deed is eliminated.
There comes a time when, after a very long period has passed, the eastern gate of the Great Hell is opened. So they run there as fast as they can. And as they run, their outer skin, inner skin, flesh, and sinews burn and even their bones smoke. Such is their escape; and they make it out that door.
Immediately adjacent to the Great Hell is the vast Dung Hell. And that’s where they fall. In that Dung Hell there are needle-mouthed creatures that bore through the outer skin, the inner skin, the flesh, sinews, and bones, until they reach the marrow and devour it. And there they suffer painful, sharp, severe, acute feelings—but they don’t die until that bad deed is eliminated.
Immediately adjacent to the Dung Hell is the vast Hell of Hot Coals. And that’s where they fall. And there they suffer painful, sharp, severe, acute feelings—but they don’t die until that bad deed is eliminated.
Immediately adjacent to the Hell of Hot Coals is the vast Hell of the Red Silk-Cotton Wood. It’s a league high, full of sixteen-inch thorns, burning, blazing, and glowing. And there they make them climb up and down. And there they suffer painful, sharp, severe, acute feelings—but they don’t die until that bad deed is eliminated.
Immediately adjacent to the Hell of the Red Silk-Cotton Wood is the vast Hell of the Sword-Leaf Wood. They enter that. There the fallen leaves blown by the wind cut their hands, feet, both hands and feet; they cut their ears, nose, both ears and nose. And there they suffer painful, sharp, severe, acute feelings—but they don’t die until that bad deed is eliminated.
Immediately adjacent to the Hell of the Sword-Leaf Wood is the vast Acid Hell. And that’s where they fall. There they are swept upstream, swept downstream, and swept both up and down stream. And there they suffer painful, sharp, severe, acute feelings—but they don’t die until that bad deed is eliminated.
Then the wardens of hell pull them out with a hook and place them on dry land, and say, ‘Mister, what do you want?’
They say, ‘I’m hungry, sir.’
The wardens of hell force open their mouth with a hot iron spike—burning, blazing, glowing—and shove in a red-hot copper ball, burning, blazing, and glowing. It burns their lips, mouth, tongue, throat, and stomach before coming out below dragging their entrails. And there they feel painful, sharp, severe, acute feelings—but they don’t die until that bad deed is eliminated.
Then the wardens of hell say, ‘Mister, what do you want?’
They say, ‘I’m thirsty, sir.’
The wardens of hell force open their mouth with a hot iron spike—burning, blazing, glowing—and pour in molten copper, burning, blazing, and glowing. It burns their lips, mouth, tongue, throat, and stomach before coming out below dragging their entrails. And there they feel painful, sharp, severe, acute feelings—but they don’t die until that bad deed is eliminated.
Then the wardens of hell toss them back in the Great Hell.
Once upon a time, King Yama thought: ‘Those who do such bad deeds in the world receive these many different punishments. Oh, I hope I may be reborn as a human being! And that a Realized One—a perfected one, a fully awakened Buddha—arises in the world! And that I may pay homage to the Buddha! Then the Buddha can teach me Dhamma, so that I may understand his teaching.’
Now, I don’t say this because I’ve heard it from some other ascetic or brahmin. I only say it because I’ve known, seen, and realized it for myself.”
That is what the Buddha said. Then the Holy One, the Teacher, went on to say:
“Those people who are negligent,
when warned by the gods’ messengers:
a long time they sorrow,
when they go to that wretched place.
But those good and peaceful people,
when warned by the gods’ messengers,
never neglect
the teaching of the noble ones.
Seeing the danger in grasping,
the origin of birth and death,
the unattached are freed
with the ending of birth and death.
Happy, they’ve come to a safe place,
extinguished in this very life.
They’ve gone beyond all threats and perils,
and risen above all suffering.”
สมัยหนึ่ง พระผู้มีพระภาคประทับอยู่ที่พระวิหารเชตวัน อารามของอนาถบิณฑิกเศรษฐีเขตพระนครสาวัตถี สมัยนั้น พระผู้มีพระภาคตรัสเรียกภิกษุทั้งหลายว่า ภิกษุทั้งหลาย ภิกษุเหล่านั้นทูลรับพระดำรัสแล้ว.
พระผู้มีพระภาคได้ตรัสดังนี้ว่า ภิกษุทั้งหลาย เปรียบเหมือนเรือน ๒ หลัง มีประตูตรงกัน บุรุษผู้มีตาดียืนอยู่ระหว่างกลางเรือน ๒ หลังนั้น เขาพึงเห็นมนุษย์กำลังเข้ามาในเรือนบ้าง กำลังออกจากเรือนบ้าง กำลังเดินมาบ้าง กำลังเดินไปบ้าง ภิกษุทั้งหลาย ฉันใดก็ฉันนั้นเหมือนกัน เราย่อมมองเห็นหมู่สัตว์กำลังจุติ กำลังอุบัติ เลว ประณีต มีผิวพรรณดี มีผิวพรรณทราม ได้ดี ตกยาก ด้วยทิพยจักษุอันบริสุทธิ์ ล่วงจักษุของมนุษย์ ย่อมทราบชัดซึ่งหมู่สัตว์ผู้เป็นไปตามกรรมได้ว่า สัตว์เหล่านี้ ประกอบด้วยกายสุจริต วจีสุจริต มโนสุจริต ไม่ติเตียนพระอริยะ มีสัมมาทิฏฐิ ยึดถือการกระทำเพราะสัมมาทิฏฐิ ภายหลังจากการตาย เพราะกายแตกทำลาย ย่อมเข้าถึงสุคติโลกสวรรค์ก็มี สัตว์เหล่านี้ ประกอบด้วยกายสุจริต วจีสุจริต มโนสุจริต ไม่ติเตียนพระอริยะ มีสัมมาทิฏฐิ ยึดถือการกระทำเพราะสัมมาทิฏฐิ ภายหลังจากการตาย เพราะกายแตกทำลาย บังเกิดในหมู่มนุษย์ก็มี สัตว์เหล่านี้ ประกอบด้วยกายทุจริต วจีทุจริต มโนทุจริต ติเตียนพระอริยะ มีมิจฉาทิฏฐิ ยึดถือการกระทำเพราะมิจฉาทิฏฐิ ภายหลังจากการตาย เพราะกายแตกทำลาย เข้าถึงเปรตวิสัยก็มี สัตว์เหล่านี้ ประกอบด้วยกายทุจริต วจีทุจริต มโนทุจริต ติเตียนพระอริยะ มีมิจฉาทิฏฐิ ยึดถือการกระทำเพราะมิจฉาทิฏฐิ ภายหลังจากการตาย เพราะกายแตกทำลาย เข้าถึงกำเนิดสัตว์เดรัจฉานก็มี สัตว์เหล่านี้ ประกอบด้วยกายทุจริต วจีทุจริต มโนทุจริต ติเตียนพระอริยะ มีมิจฉาทิฏฐิ ยึดถือการกระทำเพราะมิจฉาทิฏฐิ ภายหลังจากการตาย เพราะกายแตกทำลาย เข้าถึงอบาย ทุคติ วินิบาต นรกก็มี.
ภิกษุทั้งหลาย เหล่านิรยบาลจะจับสัตว์นั้นที่ส่วนต่างๆ ของแขนไปแสดงแก่พระยายมว่า ข้าแต่พระองค์ บุรุษนี้ไม่ปฏิบัติชอบในมารดาบิดา ไม่ปฏิบัติชอบในสมณะ ไม่ปฏิบัติชอบในพราหมณ์ ไม่อ่อนน้อมต่อผู้ใหญ่ในสกุล ขอพระองค์จงลงอาชญาแก่บุรุษนี้เถิด.
ภิกษุทั้งหลาย พระยายมจะสอบสวน ซักไซ้ ไล่เลียงถึงเทวทูตที่ ๑ กะสัตว์นั้นว่า บุรุษผู้เจริญ ท่านไม่ได้เห็นเทวทูตที่ ๑ ซึ่งปรากฏในหมู่มนุษย์บ้างหรือ.
สัตว์นั้นตอบอย่างนี้ว่า ข้าพเจ้าไม่เห็นเลย ภันเต.
พระยายมถามอย่างนี้ว่า บุรุษผู้เจริญ เด็กอ่อนผู้ที่ยังนอนหงาย กลิ้งเกลือกอยู่ในปัสสาวะและอุจจาระของตน ท่านไม่ได้เห็นอยู่ในหมู่มนุษย์บ้างหรือ.
สัตว์นั้นตอบอย่างนี้ว่า เห็น ภันเต.
พระยายมถามอย่างนี้ว่า บุรุษผู้เจริญ ท่านนั้นรู้ความ มีสติ เป็นผู้ใหญ่แล้ว ได้มีความคิดอย่างนี้บ้างไหมว่า แม้เราเอง ก็มีความเกิดเป็นธรรมดา ไม่ล่วงพ้นความเกิดไปได้ เอาเถิด เราควรที่จะทำความดีทางกาย ทางวาจา และทางใจ.
สัตว์นั้นตอบอย่างนี้ว่า ข้าพเจ้าไม่อาจที่จะคิดได้เช่นนั้น ภันเต เพราะมัวประมาทเสีย ภันเต.
พระยายมกล่าวอย่างนี้ว่า บุรุษผู้เจริญ ท่านไม่ได้ทำความดีทางกาย ทางวาจา และทางใจไว้ เพราะมัวประมาทเสีย ดังนั้น ท่านจักถูกลงโทษให้สาสมกับที่ท่านประมาทแล้ว ก็บาปกรรมนี้นั่น ไม่ใช่มารดาทำให้ท่าน ไม่ใช่บิดาทำให้ท่าน ไม่ใช่พี่ชายน้องชายทำให้ท่าน ไม่ใช่พี่สาวน้องสาวทำให้ท่าน ไม่ใช่มิตรอำมาตย์ทำให้ท่าน ไม่ใช่ญาติสาโลหิตทำให้ท่าน ไม่ใช่สมณะและพราหมณ์ทำให้ท่าน ไม่ใช่เทวดาทำให้ท่าน ท่านทำตัวท่านเอง ท่านนั่นแหละจักเสวยวิบากของบาปกรรมนี้.
ภิกษุทั้งหลาย พระยายมครั้นสอบสวน ซักไซ้ ไล่เลียงไต่ถามถึงเทวทูตที่ ๑ กะสัตว์นั้นแล้ว จึงสอบสวน ซักไซ้ ไล่เลียงถึงเทวทูตที่ ๒ ว่า บุรุษผู้เจริญ ท่านไม่ได้เห็นเทวทูตที่ ๒ ซึ่งปรากฏในหมู่มนุษย์บ้างหรือ.
สัตว์นั้นตอบอย่างนี้ว่า ข้าพเจ้าไม่เห็นเลย ภันเต.
พระยายมถามอย่างนี้ว่า บุรุษผู้เจริญ หญิงหรือชายผู้มีอายุได้ ๘๐ ปี หรือ ๙๐ ปี หรือ ๑๐๐ ปี นับตั้งแต่เกิดมา ซึ่งเแก่ชรา มีซี่โครงคด หลังค่อม ถือไม้เท้า เดินงกๆ เงิ่นๆ ผ่านความเป็นหนุ่มเป็นสาวแล้ว มีฟันหัก ผมหงอก หนังย่น ศีรษะล้าน หนังเหี่ยว ตัวตกกระ ท่านไม่ได้เห็นอยู่ในหมู่มนุษย์บ้างหรือ.
สัตว์นั้นตอบอย่างนี้ว่า เห็น ภันเต.
พระยายมถามอย่างนี้ว่า บุรุษผู้เจริญ ท่านนั้นรู้ความ มีสติ เป็นผู้ใหญ่แล้ว ได้มีความคิดอย่างนี้บ้างไหมว่า แม้เราเอง ก็มีความแก่เป็นธรรมดา ไม่ล่วงพ้นความแก่ไปได้ เอาเถิด เราควรที่จะทำความดีทางกาย ทางวาจา และทางใจ.
สัตว์นั้นตอบอย่างนี้ว่า ข้าพเจ้าไม่อาจที่จะคิดได้เช่นนั้น ภันเต เพราะมัวประมาทเสีย ภันเต.
พระยายมกล่าวอย่างนี้ว่า บุรุษผู้เจริญ ท่านไม่ได้ทำดีทางกาย ทางวาจา และทางใจไว้ เพราะมัวประมาทเสีย ดังนั้น ท่านจักถูกลงโทษให้สาสมกับที่ท่านประมาทแล้ว ก็บาปกรรมนี้นั่น ไม่ใช่มารดาทำให้ท่าน ไม่ใช่บิดาทำให้ท่าน ไม่ใช่พี่ชายน้องชายทำให้ท่าน ไม่ใช่พี่สาวน้องสาวทำให้ท่าน ไม่ใช่มิตรอำมาตย์ทำให้ท่าน ไม่ใช่ญาติสาโลหิตทำให้ท่าน ไม่ใช่สมณะและพราหมณ์ทำให้ท่าน ไม่ใช่เทวดาทำให้ท่าน ท่านทำตัวท่านเอง ท่านนั้นแหละจักเสวยวิบากของบาปกรรมนี้.
ภิกษุทั้งหลาย พระยายมครั้นสอบสวน ซักไซ้ ไล่เลียงไต่ถามถึงเทวทูตที่ ๒ กะสัตว์นั้นแล้ว จึงสอบสวน ซักไซ้ ไล่เลียงถึงเทวทูตที่ ๓ ว่า บุรุษผู้เจริญ ท่านไม่ได้เห็นเทวทูตที่ ๓ ซึ่งปรากฏในหมู่มนุษย์บ้างหรือ.
สัตว์นั้นตอบอย่างนี้ว่า ข้าพเจ้าไม่เห็นเลย ภันเต.
พระยายมถามอย่างนี้ว่า บุรุษผู้เจริญ หญิงหรือชาย ผู้ที่ป่วย ได้รับทุกข์ เป็นไข้หนัก นอนจมอยู่ในปัสสาวะและอุจจาระของตน มีคนอื่นคอยพยุงลุกพยุงเดิน ท่านไม่ได้เห็นอยู่ในหมู่มนุษย์บ้างหรือ.
สัตว์นั้นตอบอย่างนี้ว่า เห็น ภันเต.
พระยายมถามอย่างนี้ว่า บุรุษผู้เจริญ ท่านนั้นรู้ความมีสติ เป็นผู้ใหญ่แล้ว ได้มีความคิดอย่างนี้บ้างไหมว่า แม้เราเอง ก็มีความเจ็บป่วยเป็นธรรมดา ไม่ล่วงพ้นความเจ็บป่วยไปได้ เอาเถิด เราควรที่จะทำความดีทางกาย ทางวาจา และทางใจ.
สัตว์นั้นตอบอย่างนี้ว่า ข้าพเจ้าไม่อาจที่จะคิดได้เช่นนั้น ภันเต เพราะมัวประมาทเสีย ภันเต.
พระยายมกล่าวอย่างนี้ว่า บุรุษผู้เจริญ ท่านไม่ได้ทำความดีทางกาย ทางวาจา และทางใจไว้ เพราะมัวประมาทเสีย ดังนั้น ท่านจักถูกลงโทษให้สาสมกับที่ท่านประมาทแล้ว ก็บาปกรรมนี้นั่น ไม่ใช่มารดาทำให้ท่าน ไม่ใช่บิดาทำให้ท่าน ไม่ใช่พี่ชายน้องชายทำให้ท่าน ไม่ใช่พี่สาวน้องสาวทำให้ท่าน ไม่ใช่มิตรอำมาตย์ทำให้ท่าน ไม่ใช่ญาติสาโลหิตทำให้ท่าน ไม่ใช่สมณะและพราหมณ์ทำให้ท่าน ไม่ใช่เทวดาทำให้ท่าน ท่านทำตัวท่านเอง ท่านนั่นแหละจักเสวยวิบากของบาปกรรมนี้.
ภิกษุทั้งหลาย พระยายมครั้นสอบสวน ซักไซ้ ไล่เลียงไต่ถามถึงเทวทูตที่ ๓ กะสัตว์นั้นแล้ว จึงสอบสวน ซักไซ้ ไล่เลียงถึงเทวทูตที่ ๔ ว่า บุรุษผู้เจริญ ท่านไม่ได้เห็นเทวทูตที่ ๔ ซึ่งปรากฏในหมู่มนุษย์บ้างหรือ.
สัตว์นั้นตอบอย่างนี้ว่า ข้าพเจ้าไม่เห็นเลย ภันเต.
พระยายมถามอย่างนี้ว่า บุรุษผู้เจริญ ท่านไม่ได้เห็นพระราชาทั้งหลายในหมู่มนุษย์ จับโจรผู้ประพฤติผิดมาแล้ว สั่งลงโทษ ด้วยวิธีการลงโทษนาๆ ชนิดบ้างหรือ คือ
๑) โบยด้วยแส้บ้าง
๒) โบยด้วยหวายบ้าง
๓) ตีด้วยตะบองสั้นบ้าง
๔) ตัดมือบ้าง
๕) ตัดเท้าบ้าง
๖) ตัดทั้งมือทั้งเท้าบ้าง
๗) ตัดหูบ้าง
๘) ตัดจมูกบ้าง
๙) ตัดทั้งหูทั้งจมูกบ้าง
๑๐) ลงโทษด้วยวิธี หม้อเคี่ยวน้ำส้มบ้าง
๑๑) ลงโทษด้วยวิธี ขอดสังข์บ้าง
๑๒) ลงโทษด้วยวิธี ปากราหูบ้าง
๑๓) ลงโทษด้วยวิธี มาลัยไฟบ้าง
๑๔) ลงโทษด้วยวิธี คบมือบ้าง
๑๕) ลงโทษด้วยวิธี ริ้วส่ายบ้าง
๑๖) ลงโทษด้วยวิธี นุ่งเปลือกไม้บ้าง
๑๗) ลงโทษด้วยวิธี ยืนกวางบ้าง
๑๘) ลงโทษด้วยวิธี เกี่ยวเหยื่อเบ็ดบ้าง
๑๙) ลงโทษด้วยวิธี เหรียญกษาปณ์บ้าง
๒๐) ลงโทษด้วยวิธี แปรงแสบบ้าง
๒๑) ลงโทษด้วยวิธี กางเวียนบ้าง
๒๒) ลงโทษด้วยวิธี ตั่งฟางบ้าง
๒๓) ราดด้วยน้ำมันเดือดๆ บ้าง
๒๔) ให้สุนัขทึ้งบ้าง
๒๕) ให้นอนหงายบนหลาวทั้งเป็นๆ บ้าง
๒๖) ตัดศีรษะด้วยดาบบ้าง.
สัตว์นั้นตอบอย่างนี้ว่า เห็น ภันเต.
พระยายมถามอย่างนี้ว่า บุรุษผู้เจริญ ท่านนั้นรู้ความ มีสติ เป็นผู้ใหญ่แล้ว ได้มีความคิดอย่างนี้บ้างไหมว่า ท่านผู้เจริญเอ๋ย เป็นอันว่า สัตว์ที่ทำกรรมอันเป็นบาปไว้นั้น ย่อมถูกลงโทษ ด้วยวิธีการลงโทษนาๆ ชนิด เห็นปานนี้ในปัจจุบัน จะป่วยกล่าวไปไยถึงในสัมปรายะ เอาเถิด เราควรที่จะทำความดีทางกาย ทางวาจา และทางใจ.
สัตว์นั้นตอบอย่างนี้ว่า ข้าพเจ้าไม่อาจที่จะคิดได้เช่นนั้น ภันเต เพราะมัวประมาทเสีย ภันเต.
พระยายมกล่าวอย่างนี้ว่า บุรุษผู้เจริญ ท่านไม่ได้ทำความดีทางกาย ทางวาจา และทางใจไว้ เพราะมัวประมาทเสีย ดังนั้น ท่านจักถูกลงโทษให้สาสมกับที่ท่านประมาทแล้ว ก็บาปกรรมนี้นั่น ไม่ใช่มารดาทำให้ท่าน ไม่ใช่บิดาทำให้ท่าน ไม่ใช่พี่ชายน้องชายทำให้ท่าน ไม่ใช่พี่สาวน้องสาวทำให้ท่าน ไม่ใช่มิตรอำมาตย์ทำให้ท่าน ไม่ใช่ญาติสาโลหิตทำให้ท่าน ไม่ใช่สมณะและพราหมณ์ทำให้ท่าน ไม่ใช่เทวดาทำให้ท่าน ท่านทำตัวท่านเอง ท่านนั่นแหละจักเสวยวิบากของบาปกรรมนี้.
ภิกษุทั้งหลาย พระยายมครั้นสอบสวน ซักไซ้ ไล่เลียงไต่ถามถึงเทวทูตที่ ๔ กะสัตว์นั้นแล้ว จึงสอบสวน ซักไซ้ ไล่เลียงถึงเทวทูตที่ ๕ ว่า บุรุษผู้เจริญ ท่านไม่ได้เห็นเทวทูตที่ ๕ ซึ่งปรากฏในหมู่มนุษย์หรือ
สัตว์นั้นตอบอย่างนี้ว่า ข้าพเจ้าไม่เห็นเลย ภันเต.
พระยายมถามอย่างนี้ว่า บุรุษผู้เจริญ ท่านไม่ได้เห็นหญิงหรือชาย ที่ตายแล้ววันหนึ่ง หรือสองวัน หรือสามวัน ขึ้นพอง เขียวช้ำ มีน้ำเหลืองเยิ้มในหมู่มนุษย์หรือ.
สัตว์นั้นตอบอย่างนี้ว่า เห็น ภันเต.
พระยายมถามอย่างนี้ว่า บุรุษผู้เจริญ ท่านนั้นรู้ความ มีสติ เป็นผู้ใหญ่แล้ว ได้มีความคิดอย่างนี้บ้างไหมว่า แม้เราเอง ก็มีความตายเป็นธรรมดา ไม่ล่วงพ้นความตายไปได้ เอาเถิด เราควรที่จะทำความดีทางกาย ทางวาจา และทางใจ.
สัตว์นั้นตอบอย่างนี้ว่า ข้าพเจ้าไม่อาจที่จะคิดได้เช่นนั้น ภันเต เพราะมัวประมาทเสีย ภันเต.
พระยายมกล่าวอย่างนี้ว่า บุรุษผู้เจริญ ท่านไม่ได้ทำความดีทางกาย ทางวาจา และทางใจไว้ เพราะมัวประมาทเสีย ดังนั้น ท่านจักถูกลงโทษให้สาสมกับที่ท่านประมาทแล้ว ก็บาปกรรมนี้นั่น ไม่ใช่มารดาทำให้ท่าน ไม่ใช่บิดาทำให้ท่าน ไม่ใช่พี่ชายน้องชายทำให้ท่าน ไม่ใช่พี่สาวน้องสาวทำให้ท่าน ไม่ใช่มิตรอำมาตย์ทำให้ท่าน ไม่ใช่ญาติสาโลหิตทำให้ท่าน ไม่ใช่สมณะและพราหมณ์ทำให้ท่าน ไม่ใช่เทวดาทำให้ท่าน ท่านทำตัวท่านเอง ท่านนั่นแหละจักเสวยวิบากของบาปกรรมนี้.
ภิกษุทั้งหลาย พระยายมครั้นสอบสวน ซักไซ้ ไล่เลียงถึงเทวทูตที่ ๕ กะสัตว์นั้นแล้ว ก็นิ่งอยู่.
ภิกษุทั้งหลาย เหล่านิรยบาลจะลงโทษสัตว์นั้น ด้วยวิธีชื่อการจองจำ ๕ ประการ คือ ตรึงตะปูเหล็กแดงที่มือข้างที่ ๑ ข้างที่ ๒ ที่เท้าข้างที่ ๑ ข้างที่ ๒ และที่ท่ามกลางอก สัตว์นั้นจะเสวยเวทนาอันเป็นทุกข์กล้า เจ็บแสบอยู่ในนรกนั้น และยังไม่ตายตราบเท่าบาปกรรมนั้นยังไม่สิ้นสุด.
ภิกษุทั้งหลาย เหล่านิรยบาลจะจับสัตว์นั้นขึงพืดแล้วเอาผึ่งถาก …
ภิกษุทั้งหลาย เหล่านิรยบาลจะจับสัตว์นั้นเอาเท้าขึ้นข้างบน เอาหัวลงข้างล่างแล้วถากด้วยพร้า …
ภิกษุทั้งหลาย เหล่านิรยบาลจะเอาสัตว์นั้นเทียมรถแล้วให้วิ่งกลับไปกลับมาบนแผ่นดินที่มีไฟติดทั่ว ลุกโพลงโชติช่วง …
ภิกษุทั้งหลาย เหล่านิรยบาลจะให้สัตว์นั้นปีนขึ้นปีนลงซึ่งภูเขาถ่านเพลิงลูกใหญ่ที่มีไฟติดทั่ว ลุกโพลง โชติช่วง …
ภิกษุทั้งหลาย เหล่านิรยบาลจะจับสัตว์นั้นเอาเท้าขึ้นข้างบนเอาหัวลงข้างล่าง แล้วพุ่งลงไปในหม้อทองแดง ที่มีไฟติดทั่ว ลุกโพลง โชติช่วง สัตว์นั้นจะเดือดพล่านเป็นฟองอยู่ในหม้อทองแดงนั้น เขาเมื่อเดือดเป็นฟองอยู่ จะพล่านขึ้นข้างบนครั้งหนึ่งบ้าง พล่านลงข้างล่างครั้งหนึ่งบ้าง พล่านไปด้านขวางครั้งหนึ่งบ้าง สัตว์นั้น จะเสวยเวทนาอันเป็นทุกข์กล้า เจ็บแสบ อยู่ในหม้อทองแดงนั้น และยังไม่ตายตราบเท่าบาปกรรมนั้นยังไม่สิ้นสุด.
ภิกษุทั้งหลาย เหล่านิรยบาลจะโยนสัตว์นั้นเข้าไปในมหานรก ก็มหานรกนั้นแล มี ๔ มุม ๔ ประตู แบ่งไว้โดยส่วนเท่ากัน มีกำแพงเหล็กล้อมรอบ ครอบไว้ด้วยแผ่นเหล็ก พื้นของมหานรกนั้นล้วนแต่เป็นเหล็ก ลุกโพลง แผ่ไปตลอดร้อยโยชน์รอบด้าน ตั้งอยู่ทุกเมื่อ.
ภิกษุทั้งหลาย และมหานรกนั้น มีเปลวไฟพลุ่งจากฝาด้านหน้าจดฝาด้านหลัง พลุ่งจากฝาด้านหลังจดฝาด้านหน้า พลุ่งจากฝาด้านเหนือจดฝาด้านใต้ พลุ่งจากฝาด้านใต้จดฝาด้านเหนือ พลุ่งขึ้นจากข้างล่างจดข้างบน พลุ่งจากข้างบนจดข้างล่าง สัตว์นั้นจะเสวยเวทนาอันเป็นทุกข์กล้า เจ็บแสบ อยู่ในมหานรกนั้น และยังไม่ตายตราบเท่าบาปกรรมนั้นยังไม่สิ้นสุด.
ภิกษุทั้งหลาย ย่อมมีสมัยที่ในบางครั้งบางคราว โดยล่วงระยะกาลนานไป ประตูด้านหน้าของมหานรกจะเปิดออก สัตว์นั้นจะรีบวิ่งไปยังประตูนั้นโดยเร็ว เมื่อวิ่งไปโดยเร็ว ย่อมถูกไฟไหม้ผิว ไหม้หนัง ไหม้เนื้อ ไหม้เอ็น แม้กระดูกทั้งหลายก็มอดไหม้เป็นควันตลบ แต่อวัยวะที่ถูกกำจัดไปแล้ว จะกลับคืนรูปเดิมทันที และในขณะที่สัตว์นั้น ใกล้จะถึงประตู ประตูนั้นจะปิด สัตว์นั้นย่อมเสวยเวทนาอันเป็นทุกข์กล้า เจ็บแสบ อยู่ในมหานรกนั้น และยังไม่ตายตราบเท่าบาปกรรมนั้นยังไม่สิ้นสุด.
ภิกษุทั้งหลาย ย่อมมีสมัยที่ในบางครั้งบางคราว โดยล่วงระยะกาลนานไป ประตูด้านหลังของมหานรกจะเปิดออก …
ภิกษุทั้งหลาย ย่อมมีสมัยที่ในบางครั้งบางคราว โดยล่วงระยะกาลนานไป ประตูด้านเหนือของมหานรกจะเปิดออก …
ภิกษุทั้งหลาย ย่อมมีสมัยที่ในบางครั้งบางคราว โดยล่วงระยะกาลนานไป ประตูด้านใต้ของมหานรกจะเปิดออก สัตว์นั้นจะรีบวิ่งไปยังประตูนั้นโดยเร็ว เมื่อวิ่งไปโดยเร็ว ย่อมถูกไฟไหม้ผิว ไหม้หนัง ไหม้เนื้อ ไหม้เอ็น แม้กระดูกทั้งหลายก็มอดไหม้เป็นควันตลบ แต่อวัยวะที่ถูกกำจัดไปแล้ว จะกลับคืนรูปเดิมทันที และในขณะที่สัตว์นั้น ใกล้จะถึงประตู ประตูนั้นจะปิด สัตว์นั้นย่อมเสวยเวทนาอันเป็นทุกข์กล้า เจ็บแสบ อยู่ในมหานรกนั้น และยังไม่ตายตราบเท่าบาปกรรมนั้นยังไม่สิ้นสุด.
ภิกษุทั้งหลาย ย่อมมีสมัยที่ในบางครั้งบางคราว โดยล่วงระยะกาลนานไป ประตูด้านหน้าของมหานรกนั้นจะเปิด สัตว์นั้นจะรีบวิ่งไปยังประตูนั้นโดยเร็ว เมื่อวิ่งไปโดยเร็ว ย่อมถูกไฟไหม้ผิว ไหม้หนัง ไหม้เนื้อ ไหม้เอ็น แม้กระดูกทั้งหลายก็มอดไหม้เป็นควันตลบ แต่อวัยวะที่ถูกกำจัดไปแล้ว จะกลับคืนรูปเดิมทันที และสัตว์นั้นจะออกทางประตูนั้นได้.
ภิกษุทั้งหลาย โดยรอบของมหานรกนั้น มีนรกเต็มไปด้วยคูถขนาดใหญ่อยู่ สัตว์นั้นจะตกลงในนรกคูถนั้น และในนรกคูถนั้น มีหมู่สัตว์ปากดังเข็มคอยเจาะผิว เมื่อเจาะผิวแล้วก็เจาะหนัง เมื่อเจาะหนังแล้วก็เจาะเนื้อ เมื่อเจาะเนื้อแล้วก็เจาะเอ็น เมื่อเจาะเอ็นแล้วก็เจาะกระดูก เมื่อเจาะกระดูกแล้วก็กินเยื่อในกระดูก สัตว์นั้นย่อมเสวยเวทนาอันเป็นทุกข์กล้า เจ็บแสบอยู่ในนรกคูถนั้น และยังไม่ตายตราบเท่าบาปกรรมนั้นยังไม่สิ้นสุด.
ภิกษุทั้งหลาย โดยรอบของนรกคูถนั้น มีกุกกุลนรก (นรกเต็มไปด้วยขี้เถ้าร้อน) ขนาดใหญ่อยู่ สัตว์นั้นจะตกลงไปในกุกกุลนรกนั้น สัตว์นั้นย่อมเสวยเวทนาอันเป็นทุกข์กล้า เจ็บแสบอยู่ในกุกกุลนรกนั้น และยังไม่ตายตราบเท่าบาปกรรมนั้นยังไม่สิ้นสุด.
ภิกษุทั้งหลาย โดยรอบของกุกกุลนรกนั้น มีป่างิ้วขนาดใหญ่อยู่ มีต้นสูงชะลูดขึ้นไปโยชน์หนึ่ง มีหนามยาว ๑๖ องคุลี มีไฟติดทั่ว ลุกโพลง โชติช่วง เหล่านิรยบาลจะบังคับให้สัตว์นั้นขึ้นๆ ลงๆ ที่ต้นงิ้วนั้น สัตว์นั้นย่อมเสวยเวทนาอันเป็นทุกข์กล้า เจ็บแสบ อยู่ในป่างิ้วนั้น และยังไม่ตายตราบเท่าบาปกรรมนั้นยังไม่สิ้นสุด.
ภิกษุทั้งหลาย โดยรอบป่างิ้วนั้น มีป่าที่ต้นไม้มีใบเป็นดาบขนาดใหญ่อยู่ สัตว์นั้นจะเข้าไปในป่านั้น ใบไม้ที่เป็นดาบถูกลมพัดแล้ว จะตัดมือบ้าง ตัดเท้าบ้าง ตัดทั้งมือและเท้าบ้าง ตัดใบหูบ้าง ตัดจมูกบ้าง ตัดทั้งใบหูและจมูกบ้าง สัตว์นั้นย่อมเสวยเวทนาอันเป็นทุกข์กล้า เจ็บแสบ อยู่ในป่าที่ต้นไม้มีใบเป็นดาบนั้น และยังไม่ตายตราบเท่าบาปกรรมนั้นยังไม่สิ้นสุด.
ภิกษุทั้งหลาย โดยรอบป่าที่ต้นไม้มีใบเป็นดาบนั้น มีแม่น้ำซึ่งมีน้ำเป็นด่างขนาดใหญ่อยู่ สัตว์นั้นจะตกลงไปในแม่น้ำนั้น แล้วก็ลอยอยู่ในแม่น้ำนั้น ลอยตามกระแสบ้าง ลอยทวนกระแสบ้าง ลอยทั้งตามกระแสและทวนกระแสบ้าง สัตว์นั้นย่อมเสวยเวทนาอันเป็นทุกข์กล้า เจ็บแสบ อยู่ในแม่น้ำนั้น และยังไม่ตายตราบเท่าบาปกรรมนั้นยังไม่สิ้นสุด.
ภิกษุทั้งหลาย เหล่านิรยบาล พากันใช้เบ็ดเกี่ยวสัตว์นั้นขึ้นมาวางไว้บนบก แล้วกล่าวอย่างนี้ว่า บุรุษผู้เจริญ เจ้าต้องการอะไร สัตว์นั้นบอกอย่างนี้ว่า ข้าพเจ้าหิว ภันเเต เหล่านิรยบาลจึงใช้ขอเหล็กร้อน ที่มีไฟติดทั่ว ลุกโพลง โชติช่วง เกี่ยวให้อ้าปาก แล้วใส่ก้อนโลหะร้อนมี ไฟติดทั่ว ลุกโพลง โชติช่วง เข้าในปาก ก้อนโลหะนั้นจะไหม้ริมฝีปากบ้าง ไหม้ปากบ้าง ไหม้คอบ้าง ไหม้ท้องบ้าง ของสัตว์นั้น พาเอาไส้ใหญ่บ้าง ไส้น้อยบ้าง ออกมาทางส่วนเบื้องล่าง สัตว์นั้นย่อมเสวยเวทนาอันเป็นทุกข์กล้า เจ็บแสบ อยู่ ณ ที่นั้น และยังไม่ตายตราบเท่าบาปกรรมนั้นยังไม่สิ้นสุด.
ภิกษุทั้งหลาย เหล่านิรยบาลกล่าวกะสัตว์นั้นอย่างนี้ว่า บุรุษผู้เจริญ เจ้าต้องการอะไร สัตว์นั้นบอกอย่างนี้ว่า ข้าพเจ้ากระหาย ภันเต เหล่านิรยบาล จึงใช้ขอเหล็กร้อน ที่มีไฟติดทั่ว ลุกโพลง โชติช่วง เกี่ยวให้อ้าปาก แล้วเทน้ำทองแดงร้อน ที่มีไฟติดทั่ว ลุกโพลง โชติช่วง กรอกเข้าไปในปาก น้ำทองแดงนั้นจะไหม้ริมฝีปากบ้าง ไหม้ปากบ้าง ไหม้คอบ้าง ไหม้ท้องบ้าง ของสัตว์นั้น พาเอาไส้ใหญ่บ้าง ไส้น้อยบ้าง ออกมาทางส่วนเบื้องล่าง สัตว์นั้นย่อมเสวยเวทนาอันเป็นทุกข์กล้า เจ็บแสบ อยู่ ณ ที่นั้น และยังไม่ตายตราบเท่าบาปกรรมนั้นยังไม่สิ้นสุด.
ภิกษุทั้งหลาย เหล่านิรยบาลจะโยนสัตว์นั้นเข้าไปในมหานรกอีก.
ภิกษุทั้งหลาย เรื่องเคยมีมาแล้ว พระยายมได้มีความคิดอย่างนี้ว่า ท่านผู้เจริญเอ๋ย เป็นอันว่า เหล่าสัตว์ที่ทำกรรมอันเป็นบาปไว้ในโลก ย่อมถูกนิรยบาลทำการลงโทษด้วยด้วยวิธีต่างๆ เห็นปานนี้ โอหนอ ขอเราพึงได้ความเป็นมนุษย์ ขอพระตถาคตอรหันตสัมมาสัมพุทธะพึงเสด็จอุบัติขึ้นในโลก ขอเราได้นั่งใกล้พระผู้มีพระภาคพระองค์นั้น ขอพระผู้มีพระภาคพระองค์นั้นทรงแสดงธรรมแก่เรา และขอเราพึงรู้ทั่วถึงธรรมของพระผู้มีพระภาคพระองค์นั้นเถิด.
ภิกษุทั้งหลาย ก็เรื่องนั้น เรามิได้ฟังต่อสมณะหรือพราหมณ์อื่นๆ แล้วจึงบอก ก็เราบอกเรื่องที่รู้เอง เห็นเอง ปรากฏเองทั้งนั้น.
นรชนเหล่าใดยังเป็นมาณพ อันเทวทูตตักเตือน แล้วประมาทอยู่
นรชนเหล่านั้นจะเข้าถึงหมู่สัตว์เลว เศร้าโศกสิ้นกาลนาน
ส่วนนรชนเหล่าใด เป็นสัตว์บุรุษผู้สงบระงับในโลกนี้ อันเทวทูตตักเตือนแล้ว
ย่อมไม่ประมาทในธรรมของพระอริยะในกาลไหนๆ
เห็นภัยในความถือมั่นอันเป็นเหตุแห่งชาติและมรณะแล้ว ไม่ถือมั่น
หลุดพ้นในธรรมเป็นที่สิ้นชาติและมรณะได้
นรชนเหล่านั้นเป็นผู้ถึงความเกษม มีสุข ดับสนิทในปัจจุบัน
ล่วงเวรและภัยทั้งปวงและเข้าไปล่วงทุกข์ทั้งปวงได้.
-บาลี อุปริ. ม. 14/334/504.
https://84000.org/tipitaka/pali/?14//334
https://etipitaka.com/read/pali/14/334
* หมายเหตุ
๑.หม้อเคี่ยวน้ำส้ม คือ ให้ต่อยกระบานศีศะเลิกออกเสียแล้ว เอาคิมคีบก้อนเหลกแดงใหญ่ใส่ลง ให้มันสะหมองศีศะพลุ่งฟู่ขึ้น ดั่งม่อเคี่ยวน้ำส้มพะอูม
๒.ขอดสังข์ คือ ให้ตัดแต่หนังจำระเบื้องหน้า ถึงไพรปากเบื้องบนทังสองข้างเปนกำหนด ถึงหมวกหูทังสองข้างเปนกำหนด ถึงเกลียวฅอชายผมเบื้องหลังเปนกำหนด แล้วให้มุ่นกระหมวดผมเข้าทังสิ้น เอาท่อนไม้สอดเข้าข้างละคนโยกถอนคลอนสั่น เพิกหนังทังผมนั้นออกเสียแล้ว เอากรวดทรายหยาบขัดกระบานศีศะชำระให้ขาวเหมือนพรรณศรีสังข์
๓.ปากราหู คือ เอาขอเกี่ยวปากให้อ้าไว้แล้วตามประทีปไว้ในปาก ไนยหนึ่งเอาปากสิ่วอันคมนั้น แสะแหวะผ่าปากจนหมวกหูทั้งสองข้าง แล้วเอาฃอเกี่ยวให้อ้าปากไว้ให้โลหิตไหลออกเตมปาก
๔.มาลัยไฟ คือ เอาผ้าชุ่มน้ำมันพันให้ทั่วกายแล้วเอาเพลิงจุด
๕.คบมือ คือ เอาผ้าชุบน้ำมันพันนิ้วมือสิ้นทัง ๑๐ นิ้วแล้วเอาเพลิงจุด
๖.ริ้วส่าย คือ เชือดเนื้อให้เปนแร่ง เปนริ้ว อย่าให้ขาด ให้เนื่องด้วยหนังตั้งแต่ใต้ฅอลงไปถึงข้อเท้าแล้วเอาเชือกผูกจำให้เดิรเหยียบย่ำริ้วเนื้อ ริ้วหนังแห่งตนให้ฉุดคร่าตีจำให้เดิรไปจนกว่าจะตาย
๗.นุ่งเปลือกไม้ คือ เชือดเนื้อให้เนื่องด้วยหนังเปนแร่ง เป็นริ้ว แต่ใต้ฅอลงมาถึงเอวแล้วเชือดแต่เอวให้เปนแร่ง เปนริ้วลงมาถึงข้อเท้า กระทำเนื้อเบื้องบนนั้นให้เปนริ้วตกปกคลุมลงมาเหมือนนุ่งผ้าคากรอง
๘.ยืนกวาง คือ เอาห่วงเหลกสวมข้อสอกทังสองข้อเฃ่าทังสองข้างให้หมั้นแล้วเอาหลักเหลกสอดลงในวงเหลกแย่งขึงตรึงลงไว้กับแผ่นดินอย่าให้ไหวตัวได้ แล้วเอาเพลิงลนให้รอบตัวกว่าจะตาย
๙.เกี่ยวเหยื่อเบ็ด คือ เอาเบดใหญ่มีคมสองข้างเกี่ยวทั่วกาย เพิกหนังเนื้อแลเอนน้อยใหญ่ ให้หลุดขาดออกมากว่าจะตาย
๑๐.เหรียญกษาปณ์ คือ ให้เอามีดที่คมเชือดเนื้อให้ตกออกมาจากกาย แต่ทิละตำลึงกว่าจะสิ้นมังสะ
๑๑.แปรงแสบ คือ ให้แล่สับฟันทั่วกาย แล้วเอาแปรงหวีชุบน้ำแสบกรีดครูดขุดเซาะหนังแลเนื้อแลเอนน้อยใหญ่ ให้ลอกออกมาให้สิ้น ให้อยู่แต่ร่างกระดูก
๑๒.กางเวียน คือ ให้นอนลงโดยข้างๆ หนึ่งแล้ว ให้เอาหลาวเหลกตอกลงไปโดยช่องหูให้แน่นกับแผ่นดิน แล้วจับเท้าทังสองหันเวียนไปดังบุทคลทำบังเวียน
๑๓.ตั่งฟาง คือ ทำมิให้เนื้อพังหนังขาด เอาลูกศีลาบดทุบกระดูกให้แหลกย่อยแล้วรวบผมเข้าทังสิ้น ยกขึ้นหย่อนลงกระทำให้เนื้อเปนกองเปนลอม แล้วพับห่อเนื้อหนังกับทังกระดูกนั้นทอดวางไว้ ทำดั่งตั่งอันทำด้วยฟางซึ่งไว้เชดเท้า
๑๔.ราดด้วยน้ำมันเดือดๆ คือ เคี่ยวน้ำมันให้เดือดพลุ่งพล่าน แล้วรดสาดลงมาแต่ศีศะกว่าจะตาย
๑๕.ให้สุนัขทึ้ง คือ ให้กักขังสูนักขร้ายทังหลายไว้ ให้อดอาหารหลายวันให้เตมหยาก แล้วปล่อยออกให้กัดทึ้งเนื้อหนังกินให้เหลือแต่ร่างกระดูกเปล่า
ที่มา : กฎหมายตราสามดวง เล่ม ๔ (พิมพ์ตามต้นฉบับกฎหมายตราสามดวง ฉบับหลวง) หมวด พระไอยการกระบดศึก พิมพ์ครั้งที่ ๒ สำนักพิมพ์คุรุสภา ปีที่พิมพ์ พ.ศ. ๒๕๓๖
