เครื่องต้านทานความขลาดกลัว (๑)
สมัยหนึ่ง พระผู้มีพระภาคประทับอยู่ ณ พระวิหารเชตวัน อารามของอนาถบิณฑิกเศรษฐี เขตพระนครสาวัตถี ครั้งนั้นแล พราหมณ์ ๒ คน เป็นคนชรา คนแก่ คนเฒ่า ล่วงกาลผ่านวัยมาโดยลำดับ มีอายุได้ ๑๒๐ ปีแต่กำเนิด ได้ชวนกันไปเฝ้าพระผู้มีพระภาคถึงที่ประทับ ได้ปราศรัยกับพระผู้มีพระภาค ครั้นผ่านการปราศรัยพอให้ระลึกถึงกันไปแล้ว จึงนั่ง ณ ที่สวมควร.
ครั้นแล้วได้ทูลว่า พระโคดมผู้เจริญ พวกข้าพระองค์เป็นพราหมณ์ผู้ชรา ผู้แก่ ผู้เฒ่า ล่วงกาลผ่านวัยมาโดยลำดับ มีอายุได้ ๑๒๐ ปีแต่กำเนิด แต่ไม่ได้สร้างความดี ไม่ได้ทำกุศล ไม่ได้สร้างเครื่องต้านทานความขลาดกลัวไว้ ขอพระโคดมผู้เจริญ โปรดให้โอวาทสั่งสอนแก่พวก
ข้าพระองค์ ถึงข้อที่จะเป็นไปเพื่อประโยชน์เกื้อกูลและความสุข แก่พวกข้าพระองค์สิ้นกาลนานเถิด.
พระผู้มีพระภาคตรัสว่า พราหมณ์ ที่แท้ พวกท่านเป็นผู้ชรา ผู้แก่ ผู้เฒ่า ล่วงกาลผ่านวัยมาโดยลำดับ มีอายุได้ ๑๒๐ ปีแต่กำเนิด แต่ไม่ได้สร้างความดี ไม่ได้ทำกุศล ไม่ได้สร้างเครื่องต้านทานความขลาดกลัวไว้ พราหมณ์ โลกนี้ถูกความชรา ความเจ็บไข้ และความตายนำเข้าไปอยู่ พราหมณ์ เมื่อโลกถูกความชรา ความเจ็บไข้ และความตายนำเข้าไปอยู่อย่างนี้ ความสำรวมทางกาย ความสำรวมทางวาจา ความสำรวมทางใจในกรณีนี้ ย่อมเป็นที่ต้านทาน เป็นที่เร้น เป็นเกาะ เป็นที่พึ่ง เป็นที่ยึดเหนี่ยวของเขาผู้ละไปแล้ว.
ชีวิตถูกความชรานำเข้าไปใกล้ความมีอายุสั้น
ผู้ที่ถูกความชรานำเข้าไปใกล้แล้ว ย่อมไม่มีที่ต้านทาน
เมื่อบุคคลเล็งเห็นภัยในความตายนี้
ควรทำบุญทั้งหลายอันนำความสุขมาให้
ความสำรวมทางกาย ทางวาจา และทางใจในกรณีนี้
ย่อมเป็นไปเพื่อความสุขแก่ผู้ที่ละไปแล้ว
ผู้ซึ่งได้ทำบุญไว้เมื่อครั้งยังมีชีวิตอยู่.
-บาลี ติก. อํ. 20/197/491.
https://84000.org/tipitaka/pali/?20//197
https://etipitaka.com/read/pali/20/197/
English translation by Bhikkhu Sujato
Then two old brahmins—elderly and senior, who were advanced in years and had reached the final stage of life, a hundred and twenty years old—went up to the Buddha, and exchanged greetings with him. When the greetings and polite conversation were over, they sat down to one side, and said to the Buddha:
“We brahmins, Master Gotama, are old, elderly and senior, we’re advanced in years and have reached the final stage of life; we’re a hundred and twenty years old. And we haven’t done what is good and skillful, nor have we made a shelter from fear. Advise us, Master Gotama, instruct us! It will be for our lasting welfare and happiness.”
“Indeed, brahmins, you’re old, elderly and senior. And you haven’t done what is good and skillful, nor have you made a shelter from fear. This world is led on by old age, sickness, and death. But restraint here by way of body, speech, and mind is the shelter, protection, island, refuge, and haven for the departed.
This life, so very short, is led onward.
There’s no shelter for someone who’s been led on by old age.
Seeing this peril in death,
you should do good deeds that bring happiness.
The restraint practiced here—
of body, speech, and mind—
leads the departed to happiness,
as the good deeds done while living.”
https://suttacentral.net/an3.51/en/sujato
English translation by Bhikkhu Bodhi
Then two brahmins who were old, aged, burdened with years, advanced in life, come to the last stage, a hundred and twenty years of age, approached the Blessed One and exchanged greetings with him. When they had concluded their greetings and cordial talk, they sat down to one side and said to the Blessed One:
“We are brahmins, Master Gotama, old, aged … a hundred and twenty years of age. But we have not done anything good and wholesome, nor have we made a shelter for ourselves. Let Master Gotama exhort us and instruct us in a way that will lead to our welfare and happiness for a long time!”
“Truly, brahmins, you are old, aged, burdened with years, advanced in life, come to the last stage, a hundred and twenty years of age, but you have not done anything good and wholesome, nor have you made a shelter for yourselves. Indeed, this world is swept away by old age, illness, and death. But though the world is swept away by old age, illness, and death, when one has departed, bodily, verbal, and mental self-control will provide a shelter, a harbor, an island, a refuge, and a support.”
Life is swept along, short is the life span,
no shelters exist for one who has grown old.
Seeing clearly this peril in death,
one should do deeds of merit that bring happiness.
When one departs this life,
self-control over body, speech, and mind,
and the deeds of merit one did while living,
lead to one’s happiness.
