A mendicant who is good enough for themselves but not for others.
English translation by Bhikkhu Sujato
… A mendicant with two qualities is good enough for themselves but not for others. What two? A mendicant is not quick-witted when it comes to skillful teachings. And they don’t readily memorize the teachings they’ve heard. But they examine the meaning of teachings they have memorized. Understanding the meaning and the teaching, they practice accordingly. They’re not a good speaker. Their voice isn’t polished, clear, articulate, and doesn’t express the meaning. They don’t educate, encourage, fire up, and inspire their spiritual companions. A mendicant with these two qualities is good enough for themselves but not for others.
A mendicant with two qualities is good enough for others but not for themselves. What two? A mendicant is not quick-witted when it comes to skillful teachings. And they don’t readily memorize the teachings they’ve heard. Nor do they examine the meaning of teachings they’ve memorized. Understanding the meaning and the teaching, they don’t practice accordingly. But they’re a good speaker. Their voice is polished, clear, articulate, and expresses the meaning. They educate, encourage, fire up, and inspire their spiritual companions. A mendicant with these two qualities is good enough for others but not for themselves.”
ภิกษุทั้งหลาย ภิกษุผู้ประกอบด้วยธรรม ๒ ประการ ย่อมเป็นผู้สามารถพอตัวเพื่อช่วยตนเอง แต่ไม่พอตัวเพื่อช่วยผู้อื่น ๒ ประการอะไรบ้าง คือ ภิกษุในกรณีนี้
๑) ไม่เป็นผู้จับฉวยได้เร็วในกุศลธรรมทั้งหลาย และไม่มีธรรมชาติแห่งความทรงจำธรรมที่ได้ฟังแล้ว แต่เขามีปกติใคร่ครวญเนื้อความแห่งธรรมที่ทรงจำไว้แล้ว
๒) รู้ทั่วถึงอรรถรู้ทั่วถึงธรรมแล้วปฏิบัติธรรมสมควรแก่ธรรม แต่เขาไม่มีวาจาไพเราะ ไม่กล่าวถ้อยคำอ่อนหวาน ไม่ประกอบด้วยวาจาของชาวเมือง อันสละสลวย ไม่มีโทษ ทำผู้ฟังให้เข้าใจเนื้อความไม่ได้ และไม่สามารถชี้แจงเพื่อนพรหมจรรย์ให้เห็นชัด ให้สมาทาน (ชวนให้อยากรับเอาไปปฏิบัติ) ให้อาจหาญ ให้ร่าเริงได้
ภิกษุทั้งหลาย ภิกษุผู้ประกอบด้วยธรรม ๒ ประการเหล่านี้แล ย่อมเป็นผู้สามารถพอตัวเพื่อช่วยตนเอง แต่ไม่พอตัวเพื่อช่วยผู้อื่น.
ลักษณะของผู้ที่พอตัวเพื่อช่วยผู้อื่น แต่ไม่พอตัวเพื่อช่วยตนเอง
ภิกษุทั้งหลาย ภิกษุผู้ประกอบด้วยธรรม ๒ ประการ ย่อมเป็นผู้สามารถพอตัวเพื่อช่วยผู้อื่น แต่ไม่พอตัวเพื่อช่วยตนเอง ๒ ประการอะไรบ้าง คือ ภิกษุในกรณีนี้
๑) ไม่เป็นผู้จับฉวยได้เร็วในกุศลธรรมทั้งหลาย ไม่มีธรรมชาติแห่งความทรงจำธรรมที่ได้ฟังแล้ว ไม่มีปกติใคร่ครวญเนื้อความแห่งธรรมที่ทรงจำไว้แล้ว และทั้งไม่รู้ทั่วถึงอรรถไม่รู้ทั่วถึงธรรมแล้วปฏิบัติธรรมสมควรแก่ธรรม แต่เขามีวาจาไพเราะ กล่าวถ้อยคำอ่อนหวาน ประกอบด้วยวาจาของชาวเมือง อันสละสลวย ไม่มีโทษ ทำผู้ฟังให้เข้าใจเนื้อความได้.
๒) สามารถชี้แจงเพื่อนพรหมจรรย์ให้เห็นชัด ให้สมาทาน ให้อาจหาญ ให้ร่าเริงได้
ภิกษุทั้งหลาย ภิกษุผู้ประกอบด้วยธรรม ๒ ประการเหล่านี้แล ย่อมเป็นผู้สามารถพอตัวเพื่อช่วยผู้อื่น แต่ไม่พอตัวเพื่อช่วยตนเอง.
– บาลี อฏฺฐก. อํ. 23/307/158.
https://84000.org/tipitaka/pali/?23//307
https://etipitaka.com/read/pali/23/307
